“Ovo je tek dio gadosti koje su korumpirani mediji, oligarasi, kriminogene strukture iz opozicionih PDK i LDK, arogantne diplomate i cinični “branitelji slobodne riječi” izgovorili na račun Kurtija. Nikada ništa slično oni nisu rekli protiv Vučića, Rame, Nikole Gruevskog, Ahmetija, Milorada Dodika…”, kaže Zerkoli

 

 

 

Tony Soprano ili Donald Trump shvaćeni su i prihvaćeni kao borci protiv establišmenta, ne protiv ove ili one stranke. Konkretno, uspjeh Trampa razbio je ustaljene algoritme politike.

 

 

Pokret Samoopredjeljenje premijera Albina Kurtija i dalje je pojedinačno najjača politička snaga na Kosovu, pokazali su parlamentarni izbori održani prošle nedjelje u toj zemlji. Nakon što je objavljeno da je Samooprdjeljenje osvojilo 42 procenta glasova, premijer Kurti je kazao da “nikada nije vođen rat protiv jedne vlade kao protiv naše; hibridni rat s oligarsima koji troše novac bez računa i opozicijom koja se dogovara i sa đavolom”.

 

 

Razgovarala Tamara Nikčević

 

 

”Protekle četiri godine, premijer Kurti prošao je svojevrsnog „toplog zeca”. Edi Rama je Kurtijeve zdravstevene probleme koristio kako bi mu preuzeo stranku i Kosovo uveo u Otvoreni Balkan. Vučić ga je psovao, prijetio i omalovažavao na etničkoj i ličnoj osnovi, sve pred “civilizovanim Evropljanima” Borelom i Lajčakom, koji su se smijuljili. Gabriel Eskobar je otvoreno pozivao na Kurtijevo rušenje, Kristofer Hill koristio svaku priliku da o Kurtiju kaže sve što nije o Vučiću ili Dritanu Abazoviću. Američki ambasador u Prištini Hovenier sazivao je večerinke sa strogo selektiranim anti-Kurti propagandistima. Ali Ahmeti ja ismijavao Kurtija, nazivajući njegovu stranku ”WC”. Srpska opozicija, analiticari i intelektualci su ga, kao žrtvu Slobodana Miloševića, izjednačavali sa Miloševićevim ministrom Vučićem, hvaleći odnos Ramuša Haradinaja, prijatelja Milana Radoičića, prema Srbiji i Srbima”, kaže za Slobodnu Bosnu nekadašnji šef makedonske misije OSCE-a u Austriji i Turkmenistanu Arsim Zekoli. Makedonski diplomata podsjeća sa kavim se sve problemima Albin Kurti suočavao u državi čiji je bio premijer.

 

 

”U domaćim tv debatama, Kurti je nazivan “Albin Srbija” – špijun Srbije, Rusije; blaćeni su njegova supruga i ćerka, optužene da žive u luksuznoj rezidenciji, ne u stanu. Novinarske ”birokrate” iz Brisela – Fluture Kusari i Rikarda Gutiereza, npr., predvodili su harangu protiv Kurtija kao “gušitelja slobode medija”, i to u zemlji u kojoj je 90 procenata medija agresivno i vulgarno anti-Kurti raspoloženo. Ovo je tek dio gadosti koje su korumpirani mediji, oligarasi, kriminogene strukture iz opozicionih PDK i LDK, arogantne diplomate i cinični “branitelji slobodne riječi” izgovorili na račun Kurtija. Nikada ništa slično oni nisu rekli protiv Vučića, Rame, Nikole Gruevskog, Ahmetija, Milorada Dodika… U tom smislu, slična kampanja masovne i histerične mržnje zabilježena je protiv Bila Clintona devedesetih, protiv Baraca Obame i Donalda Trumpa. Razlika je to što su oni imali mainstream medije koji su balansirali i uzimali ih u zaštitu. Osim društvenih mreža, Kurti ne kontroliše ni jednu TV stanicu, novine ili važniji portal na Kosovu i u Albaniji”.

 

 

Ambasador Richard Grenell praktično je učestvovao na kosovskim izborima?

 

 

Značaj koji je region dao Grenellu rezultat je odsustva Washingtonskih ”teškaša” i nerazumljive, haotične i kontradiktorne politike State Departmenta još od vremena Baraka Obame. Taj vakuum je popunjen osobama poput Grenella, ali i Aleksandra Soroša, koji region promatraju kroz simplificiranu crno-bijelu prizmu američkih iskustava i modela rješavanja sporova. I Grenell i Soroš postelju dijele sa Vučićem i Edi Ramom, najvećim korisnicima gratova USAID nekad, a danas biznis interesa porodice Trump. Tako smo s jedne strane imali elitistički autizam korporacije Soroš, zasnovan na suradnji sa salonskim avangadama još iz vremena druženja Soroša starijeg sa Budimirom Lončarom; sa druge, biznis orijentirani interesi Grenella koji, paradokslano, nastavlja politiku Angele Merkel: naslanja se na “žestoke momke” sa Balkana, a u ime nekakvih “investicija koje će donijeti mir i suradnju” među narodima. Ova dva ekstrema imaju tačku spajanja, a to je žestok otpor i neprijateljski stav prema domaćim faktorima koji odbijaju takve simplificirane i dokazano destruktivne modele.

 

 

Sa kojim je to ”đavolom” kosovska opozicija sklopila dogovor?

 

 

Ovisi o kojem dijelu opozicije govorimo. Bodler je govorio o “šejtanu koji je izveo najveći trik – da šejtan ne postoji”. Te su stranaka vladale pomoću korupcije, nepotizma, progona mladih i buntovnih. Dio opozicije koristio je “šejtanove” novce da bi reklamirao sebe, trošeći svote višestruko veće od onih vladajuće stranke. Ostatak opozicije je nedostatak unutrašnje reforme kompenzirao izborom nestranačke ličnosti kao pontonskog mosta za jednokratnu upotrebu prema vlasti.

 

 

Opozicija nije uspjela da pronađe ličnost koja će znanjem i imidžom parirati Kurtiju, zato su tako beskrupulozno i histerično satanizovali Kurtija. Pa, predsjednik opozicione PDK Memli Krasniqi nominovao je Bedri Hamzu za premijera, koji je izgubio i u svojoj opštini, u Mitrovici. Slično je prošao Lumir Abdixhiku. Na kraju su i PDK i LDK shvatili da je Kurtijeva aura nedostižna i da je Kurtijevo Samoopredjeljenje danas popularnije nego nekad UČK.

 

 

Paradoksalno, mislim da je upravo kampanja opozicionih LDK, PDK, AAK i njihovih medija uveliko zaslužna za pobjedu Samoopredjeljenja i Albina Kurtija.

 

 

Kako to?

 

 

Tako što je potvrđena teza da “nema loše reklame”. Intenzitet i brutalnost napada na Kurtija prešla je u njegovu martirizaciju, ali i otpor građana prema povremeno sadističkoj retorici opozicije.

 

 

Prije ulaska u parlament, Kurti je bio urban čovjek, avangardnog intelektualnog imidža; roker i ljevičar. Nakon ulaska u skupštinu, shvatio je da je takav imidž atraktivan za urbanu mladež, za strane posmatrače, ali, da bi pobijedio, mora ”sići u narod”. Zato je poslednjih pet, šest godina mnogo aktivniji i prisutniji po selima i predgrađima; njegov vokabula je jednostvaniji, marketing takođe. Taj aspekt, uz politiku odbijanja polemike sa opozicijom, oprobani je recept na kojem su svojevremeno Ibrahim Rugova i Fehmi Agani osigurali bezmalo apsolutnu podršku Albanaca, što je Kurti nadmašio dosada najubjedljivijom izbornom pobjedom. Ipak, to je sporedno. Najveća sličnost Rugove i Kurtija nije u izbornoj popularnosti, već u njihovoj ambiciji.

 

 

Što to znači?

 

 

Rugova i Kurti su lideri koji ne žele vlast radi vlasti; žele da promjene istorijski kurs, da trasiraju odnose u skladu sa vremenom; da ohrabre sljedbenike da traže i nude više nego što je uobičajno. Jeste apsurdno, ali dok su SAD i EU danonćno hvalili “reformiste” poput Rame, Vučića ili Gruevskog, da bi nakon decenije njihove vladavine dobili isto ako ne i gore stanje nego što je bilo, Kurti je, uprkos kampanjama, sabotažama, podmetanjima od strane domaćih rivala, regionalinih neprijatelja i zapadnih licemjera, postigo mnogo veće i efektnije reformske uspjehe. Politika podilaženja Vučiću i Rami od strane Merkel, Macron i Bidena na kraju je duboko oštetila Srbiju i Albaniju, a ciničan odnos prema Kurtiju na kraju je ispao profitabilan za istinske, realne reforme, uprkos sankcijama i izolaciji.

 

 

Premijer Kurti govori o Vladi 3. Koliko je ona realna?

 

 

 

Nije realna, ali je realistična. Faktička pobjeda Samoopredjeljenja Kurtiju daje prednost u sastavljanju novog kabineta, uz pomoć LDK i manjinskih stranaka. U toj koaliciji je kingmaker Lumir Abdixhikiu, koji može upotrebiti strategiju Albina Kurtija: koaliciju iskoristiti kako bi politički ojačao. Pritom, najveći problem Abdixhikua ne bi bio Kurti, nego ostaci starih stranačkih mastodonata, koji bi vlast i moć htjeli odmah i bez aspiracije da danas žrvtuju malo da bi sutra dobili sve.

 

 

Kurti je svjestan da bi vlada opozicionih stranaka bila vlada osinjeg gnijezda, bez stabilnog lidera; haos klanovskih atamana, koji ne podnose jedni druge, čak i više nego Kurtija. Jer šta god govorila o vladavini Kurtija, opozicija je svjesna da bi eventualno preuzimanje vlasti bilo determinisano njihovim odnosom prema dostignućima Kurtijeve vladavine u odnosu prema Mitrovici, suverenosti na cijeloj teritoriji Kosova i uspjesima u pogledu vladavine prava, borbe protiv korupcije i kriminala. A u odnosu na ta pitanja, PDK i AAK unaprijed su opterećeni vlastitom neslavnom prošlošću.

 

 

Koliko bi takva vlada bila stabilna? Najzad, da li je Zapad uopšte zainteresovan za stabilne vlade na Zapadnom Balkanu?

 

 

Prvo, tanka nit povezuju neke dramatične trenutke na post-jugoslovenskom prostoru od kraja Drugog svjetskog rata do danas: od vremena kada su četnic/ustaše/kolaboracionisti za nekoliko sati postali partizani i komunisti, preko 1968-me, Mas-poka u Hrvatskoj i Liberala u Srbiji, do ubistva Zorana Đinđića, ta nit definiše razliku izmedju Vlade i vlasti; između administracije i prakse “znam čoveka”. Đinđić je dobio to što je htio – Vladu, ali sebe nije lagao da ima vlast. Sa druge strane, Vučića baš briga za Vladu ili za nekog Vučevića; zna da je on vlast. Problem je što vlast i istinska moć nikad nije imala ambiciju da bude “glava ili mišić” zemlje, države i naroda; cilj je status neuralgične tačke koja kontroliše i unutrašnji organizam i protok informacija putem ”nervnog sistema” ili protoka krvi kroz sistem aorti i vena. Pa kad ustreba, da izazove srčani udar ili trombozu.

 

 

Zbog svog interesa i imidža, Zapad želi stabilne vlade, ali mnogo više ulaže u stabilnu vlast kao konstantu koja obezbjeđuje pacifikaciju naroda i regiona. To nije nikakva ”duboka država”, koju populistički razumjemo kao skup misterioznih ljudi u tamnim odorama, već mreža ljudi na neuralgičnim tačkama.

 

 

Kojim?

 

 

Finansije, bezbjednost, vojska, mediji… Za razliku od političara, oni lako mogu preživjeti promjene na vrhu Vlade, i to bez ugrožavanja moći vlasti. Region je stoga sve više nalik zemljama Srednjeg Istoka ili Južne Amerike, kojima je Zapad vladao manje pomoću državnika, a mnogo više uticajem na klanove, crkve, sive birokrate, penzionisane generale i oligarhe. Baš kao sudbina Edi Rame, ranije Gruevskog, i sudbina Vučića više ovisi o neformalnim nosiocima vlasti u službi tuđih vlada, nego od njegovih trulih institucija Potemkinove Srbije.

 

 

U BiH i Crnoj Gori dvije pojedinačno najjače stranke izvan su vlasti, koja sa njima neće u bilo kakav savez; obje su prozapadne, ali protiv sebe imaju Brisel, Vašington, Moskvu i Beograd. Djeluje kao isti model, ista matrica?

 

 

Ono malo demokratije na Balkanu posljednjih desetak godina opstalo je uprkos, a ne zbog EU. Kosovo je dokaz te realnosti: reforme protiv korupcije imaju efekta ne zbog EU, nego usljed nepristajanja Kurtijeve Vlade na kompromis sa koruptokratama umotanim u zastave EU i SAD. Sve tješnji putić Crne Gore prema EU danas opstaje samo zbog stranke Mila Đukanovića, srušenog u ime “vladavine prava i eurointegracija”. Apsiracije BiH za članstvo u NATO bile su i ostale temelj SDA, srušene zbog otvaranja puta onima koji ostvaruju želje Milorada Dodika da do toga nikad ne dođe. U Makedoniji, stranka DUI koja je, dogovorom sa Grčkom, približila zemlje članstvu u NATO, stigmatizovana je od SAD i onih koji su bili i ostali na anti-zapadnim pozicijama.

 

 

Zajednicki imenitelj svih ovih paradoksa je to da Washington, Brisel, Berlin i Pariz, baš kao Moskva, Ankara i Beograd nacionalne identitete Kosovara, Crnogoraca, Bosanaca, pa i Makedonaca tretiraju kao “retrogradni nacionalizam”, dok nacional-šovinističku histeriju Beograda cijene kao ”nacionalnu svijest koja se mora uvažiti i poštovati”. Ta nakaradna teza zasnovana je na još relevantnom traktatu Roberta Coopera o “liberalnom imperijalizmu”, prema kome se na Balkanu mora sarađivati po principu “u džungli važe pravila džungle”. Taj se princip počeo primjenjivati u samoj ”civilizovanoj Evropi”.

 

 

Gdje?

 

 

O tome još nije pristojno razgovarati. Barem ne javno. Sve dok AfD i Le Pen ne dokažu ono što odavno znamo: da je Evropa tek malo veći, parfemisaniji Balkan.

 

 

Prije nekoliko mjeseci, regionom se počela širiti priča o opasnosti od ”islamskog radikalizma”. Osobito u BiH, i to nakon izjave Ivice Dačića o “alkoholisanom islamisti” koji je ubijao po Crnoj Gori. I Dušan Janjić je uporno upozoravao na nekakve “grupe islamskog Džihada” u Dečanu, Mitrovici, Sandžaku. U Makedoniji je policija hapsila pripadnike ISIS, ne navodeci čak ni njihova imena. Ta čudna “spontanost” važna je, jer je Aleksandar Vučić trenutno u približno istoj situaciji kao i Benjamin Netanyahu prije terorističkog napada Hamasa 7. oktobra u Izraelu.

 

 

U kojem smislu?

 

 

U smislu potrebe za defokusom od masovnih anti-korupcijskih protesta u zemlji, ali i potrebe da nacionalna pitanja predstavi kao religiozni fundamentalizam. U Izraelu je problem nacionalističkog PLO i Fataha bio pokriven forsiranjem šiitskog fundamentalizma, Hezbolaha i Hamasa, dok se u regionu nacional-liberalna realnost Albanaca, Bosanaca, Crnogoraca pokušava pokriti islamskim fundamentalizmom ili klero-fašizmom (“ustaše”). Sa druge strane, javna manifestacija svetosavskih veza sa nacional-socijalizmom u Srbiji, pa i u Sjevernoj Makedoniji, nekritički je prihvaćena ne samo od Vučićevog režima, nego i od dobrog dijela srpske “intelektualne” elite; čak i zapadnoevropskih promatrača koji fundamentalizam i nacionalizam vide svugdje i kod svih, izuzev u Srbiji.

 

 

Kako bi skrenuo pažnju sa pobune u Srbiji, Beograd bi krizu mogao prebaciti u BiH. Tim prije što je konstanta srpske ekspanzionističke politike eksploatacija zapadnih fobija u svoju korist. Riječ je o srpskoj imitaciji ruske politike, koja svugdje po Evropi i Americi upozorava na opasnost od “islamista i fašista”, dok sa druge strane po arapskom, muslimanskom svijetu, Južnoj Americi i Africi potpaljuje žar protiv “zapadnog kolonijalizma, imperijalizma Amerikanaca, Evropljana, evangelista”. Vučićeva moć, poput moći Rame, Hašima Tačija ili Dodika nikad nije bila i nikad neće biti određena klijentelističkom popularnošću putem korupcije, već rokom trajanja njihovih mentora sa Zapada. Svi su put ka vlasti započeli čudnim, tajanstvenim večerama po pariškim i luksemburškim restoranima, noćnim žurkama sa Sorošom i nekadašnjim agentima DSGE ili BND-a.

 

 

Da, počeli su, ali kako će završiti? Je li pobuna u Srbiji početak kraja režima u Beogradu?

 

 

Ne mislim da je Vučićeva vlast ozbiljno narušena.

 

 

Zašto?

 

 

Zato što je riječ o strogo kontrlolisanom “revoltu” studentskog protesta. Sve što Srbija od tog protesta može očekivati je “makedonski scenario”, u kojem je pali Gruevski zamenjen Zaevim, pa Mickovskim, ali uz uslov opstanka i produžetka ne ”gruevskizma” ili ”crvenkovskizma”, ne ”vučićizma” i ”miloševićevizma” kao ideologije, nego nove degenerativne forme ”rankovićevizma” kao ‘duha nacije i racionalnosti vlasti’. Vladari padaju i smjenjuju se, ali duh politike i način vladavine mijenja se jedino i isključivo putem otvaranja nacionalnih tabua.

 

 

Što je nacionalni tabu u Srbiji?

 

 

Zločini devedesetih u BiH, u Hrvatskoj, na Kosovu. Ipak, ključni nerv su pitanja etničkog sustava ”srbijanstva”; etničke geneze Srba u regionu, kao i pitanje učešća Srba u vladavini NDH.

 

 

Protesti studenata koji navodno protestuju zbog 18 mrtvih u nesreći u Novom Sadu, a radosno marširaju nekoliko kilometara od masovne grobnice u Batajnici, primjer je želje za promjenom Vlade, ali ne i vlasti. Nažalost, ova Srbija, sa ili bez studentskog protesta, nema kapacitet koji su imali Hrvati prihvativši odgovornosti za Jasenovac, čak i za zločine tokom Oluje; niti kapacitet Bosanaca da, uprkos genocidu, priznaju da su svirepo ubijani i neki nevini Srbi; niti Vetona Surroia da, nekoliko nedelja nakon kraja rata 1999., javno osudi i nazove fašizmom ubistva starih i nemoćnih Srba u Prizrenu. Nažalost, za nemoć i nevoljnost Srbije nije kriv samo duboko usađen fenomen degenerativnog ”rankovićevizma” Srba i staljinizma Rusa, nego i kalkulantska politika Zapada.

 

 

Taj Zapad danas uglavnom ćuti ili, poput komesarke Marte Kos, nemušto odgovara srpskim intelektualcima.

 

 

Zvanični Wasington je početkom prošle godine nerado shvatio da je Blinken-Soros strategija doživjela debakl u regionu, te da su neke izjave i potezi diplomata State Departmenta, poput O’Briana, bile pokušaj spasavanja vlastitih autoriteta i bijeg od odgovornosti za “ako ustreba”. Isto se može reći i za politiku EU, koja je doživjela još gori debakl tokom diplomatije Josepa Borella i njegovih emisara u regionu, koji su više bili “trgovački putnici” nego diplomate i posrednici. Uprkos svim razlikama, prošle je godine region doživio nesvakidašnji trenutak ujedinjenja.

 

 

U čemu?

 

 

U sprdanju i otvorenim kritikama domaćih javnosti na račun emisara Von der Leyen, Borella, Sholtza… Sjetite se Christiana Schmidta u Bosni, pisama opozicije u Srbiji protiv MekAlistera i Bilcika, bijes na Kosovu protiv Viole von Crammon i Manuela Sarazina, u Albaniji ljutnja na ambasadorku Yuri Kim i evropskih promatrača. Zanimljivo je da na drugoj strani imamo upečatljivo poštovanje za diplomate iz Velike Britanije.

 

 

Bojim se da Marta Kos iz toga nije izvukla nauk. Još je i gore ako se njen pristup zasniva na eksploataciji “jugoslovenskog iskustva”, koji možda prolazi uz svečane zdravice i smješkanja pred kamerama, ali ne i kod građana zasićenih ispraznim slatkorječivostima. S tim u vezi, za razliku od Hrvatske, koja je kao članica EU i NATO pokušavala – ne uvijek uspješno – da drži kritični kurs prema autokratama u regionu, odnos Slovenije više je ličio na pokušaje umiljavanja Srbiji nauštrb susjeda i u korist ekonomskih interesa. Istina, Slovenija Srbiju nema na granici, ali cijena takvog stava Ljubljane je i rezervisanost ostalih zemalja regiona prema “dobrim uslugama” emisara poput Marte Kos. Ova geopolitička realnost faktor je u odnosu slovenačke desnice Janeza Janše, manifestovan navodnim Non-Paper-om, ali i nadopunjenim anarho-levičarenjem emisarke Kos, njenim željama da u Srbiji i regionu vidi ne realnost, nego ono što želi, što vjeruje i što joj se dopada.

 

 

Što vidi administracija predsjednika Trampa?

 

 

Donald Trump je pre svega kulturološki fenomen, mnogo više nego politički i ekonomski. Već duže polušaljivo savjetujem sugovornicima da, ukoliko žele razumjeti Trumpa, pogledaju Soprano serijal i Tony Soprana kao model patrijarha i menadžera u vremenu korporacijske Amerike. Popularnost te serije je predigra koja objašnjava popularnost Trumpa, time i populanost ideje “političkog ludizma”, koji potvrđuje sumnje publike da sistem ne funkcioniše. Soprano ili Trump shvaćeni su i prihvaćeni kao borci protiv establišmenta, a ne protiv ove ili one stranke. Konkretno, uspjeh Trampa razbio je ustaljene algoritme politike – izbor Republikanska ili Demokratska stranka, konzervativizam ili liberalizam, uporedo promovišući stav da je sasvim u redu biti i ovakav i onakav i svakakav, sve dok si protiv establišmenta. I to je trenutak oslobođenja za ogroman broj građana, zasićenih nametnutim agendama koje se mijenjaju, ali ne donese promjene.

 

 

Na vanjskopolitičkom planu, Donald Trump nastupa sa porukom “no more Mr Nice Guy” i upućen je onima što su SAD decenijama smatrali za dobroćudnog kolosa koji prašta grijehe, dok je odnos strahopoštovanja rezervisan za autokrate iz Rusije i Kine. Američki imidž ”dobroćudnog kolosa” bio je rezervisan za Evropu, djelimično za Jugoistočnu Aziju, ali ne i za ostale krajeve svijeta, gdje su SAD igrale ulogu tvrde sile, bez previše obzira za simpatije ili antipatije. Dilema da li Evropljani zaista poštuju i SAD nije novost, već realnost još od vremena kada je Donald Rumsfeld govorio o “staroj (zapadnoj) Evropi i novoj (istočnoj) Evropi”. Stoga, interesovanje SAD za Evropu nije sasvim u opadanju, samo se težište prebacuje na istočni blok – od Baltika do Balkana – po cijenu okretanja leđa zapadnoj Evropi.

 

 

Što očekuje region?

 

 

Zapadni Balkan izložen je mogućim neprijatnim iznenađenjima za vrijeme Trumpa, što je i posljedica prije svega oportunističkih, nacionalističkih politika zemalja EU, koje su pod raznim izgovorima odbijale da prihvate članstvo država regije i pomoću proksi igrača – ”nepriznavača Kosova”, Mađarske i Slovačke, podrivale regionalnu stabilnost.

 

 

Opasnost koja se nadvija nad Evropom i Balkanom nije prouzkrokovana samo mogućim potezima Donalda Trumpa, već i debaklom njegove politike, koja može prouzrokovati mnogo više i mnogo duže posljedice nego ovaj ili onaj kratkoročni potez. Strast rušenja starih i nefunkcionalnih uvijek je popularna na početku; ipak, ukoliko ne dođe do prosperiteta, strast još brže jenjava i prerasta u bijes prema rušiteljima poretka koji nisu imali održiv plan i ideju kako nefunkcionalan sustvav zamjeniti boljim i efikasnijim rješenjem. Zasad, Trump još jaše na sentimentu bijesa prema starom establišment, ali je pitanje mjeseci kada će realnost doći po svoje, a skepsa istisnuti strasti i vjerovanje.

 

(SB)

ARSIM ZEKOLI ZA “SB”: “Aspiracije BiH za članstvo u NATO bile su i ostale temelj SDA, ali su srušene zbog otvaranja puta onima koji ostvaruju želje Milorada Dodika da do toga nikad ne dođe”